من گاندی را نکشتم

“من گاندی را نکشت نکردم” یک درام تاثیرگذار و متفکرانه است که در سال ۲۰۰۵ منتشر شد. این فیلم به کارگردانی جانو باروا، به زندگی یک مرد عادی که با مراحل اولیه بیماری آلزایمر دست و پنجه نرم می‌کند، می‌پردازد. دختر شخصیت اصلی، با بازی اورمیلا ماتوندکار، در یک سفر به دنبال نجات پدرش از دست گیری آلزایمر و پی بردن به گناه مرموزی که او را می‌نگراند، قرار می‌گیرد – اعتقادی که او مسئولیت ترور مهاتما گاندی را بر عهده دارد.

آنوپام کهر نقش پدر بیمار را بازی می‌کند و با اجرای قدرتمند و هیجان‌انگیز خود، مبارزه، گیجی و آسیب‌پذیری مردی را که در مواجهه با کاهش توانایی‌های شناختی خود است را به تصویر می‌کشد. همچنین، در حالی که داستان پیش می‌رود، دختر با وخامت روانی پدرش مواجه می‌شود و تصمیم می‌گیرد حقیقت پنهانی پشت وجدان گناهکار او را درک کند.

“من گاندی را نکشت نکردم” یک بررسی چندلایه از روابط خانوادگی، مسئولیت شخصی و اثرات ویرانگر بیماری آلزایمر است. این فیلم از طریق داستان‌گویی جذاب و اجراهای برجسته، به پیچیدگی‌های حافظه، اخلاق و تأثیر دوام‌دار رویدادهای تاریخی می‌پردازد. با مدت زمان ۱۰۰ دقیقه، این فیلم به زبان هندی تجربه سینمایی جذاب و تأمل‌انگیزی را ارائه می‌دهد.

با رتبه IMDb ۷.۳، “من گاندی را نکشت نکردم” به خاطر عمق داستان و اجراهای بازیگران اصلی خود تحسین شده است. این فیلم سه برد و پنج نامزدی را به دست آورده و جایگاه مهمی در عرصه سینمای هند دارد.